“İnsan topluluğu kadın ve erkek denilen iki cins insandan mürekkeptir. Kabil midir ki; bu kütlenin bir parçasını ilerletelim, ötekini ihmal edelim de kütlenin bütünlüğü ilerleyebilsin? Mümkün müdür ki; bir cismin yarısı toprağa zincirlerle bağlı kaldıkça öteki kısmı göklere yükselebilsin?” Mustafa Kemal Atatürk
İstisnasız her gün aynı acı haberler… Kadına şiddet, kadın cinayetleri… Yüreğimizde bir yara... Öyle bir yara ki kapanmak bilmiyor… Kaç oldu saydınız mı? Ben sayamadım. Kaç kadın katledildi, vahşice, kaç? Türk Dil Kurumu (TDK)'ya baktım şimdi, bu acının tarifi var mı diye, bulamadım. Üzülüyorum desem az, canım yanıyor desem az, ne desem az. Ne zaman bitecek kadın cinayetleri? Asıl sorulması gereken soru belki de şu; kadın cinayeti, kadına şiddet, kadına zulüm bitecek mi?
Nihayetinde kökeni şiddetten gelen cinayetlere çözüm bulmalıyız. Fakat bunun için de bir şeyler yapmalıyız. Mesela; sanatçılarımıza çok görev düşüyor, özellikle kadın sanatçılarımıza. Bir araya gelip kamuoyu oluşturabilirler. Üzerinden prim yapmayacakları, reklama dönmeyecek sahiden meselenin çözümüne yönelik bir çalışma, yapılabilir. Yoksa sosyal medya üzerinden "tüh, vah" demenin ne anlamı var? Eğer cinayetler "tüh, vah" demekle çözülseydi, tüm Türkiye hep bir ağızdan "tüh, vah" derdik. Ama yorum yaparak, sözde acı göstermeleriyle bu durum çözülmez. Ayrı ayrı kadın derneklerinin, platformların açıklamalarıyla da bu durum çözülmez. Radikal ve gerçekçi çözüm bulunmalı. Hiç değilse cezalar ağırlaşmalı, caydırıcılığı artmalı ki cinayetlerin önüne geçilebilirsin. Umarım şefkati, merhameti ve sevgiyi öğreniriz. Bir gün ama yakın gelecekte bir gün olsun bu, öyle bir Türkiye'de uyanalım ki cinayetlerin kara bulutu ülkemizi terk etsin…
Toplumcu gerçekçi, Türk edebiyatımızın büyük ustası Nazım Hikmet’in kadınlara seslendiği şiiri hatırlatmak istiyorum:
“Ve kadınlar
Birbirlerinden gizleyerek
Bakıyorlardı ayın altında
Geçmiş kafilelerden kalan öküz ve tekerlek ölülerine.
Ve kadınlar
Bizim kadınlarımız:
Korkunç ve mübarek elleri
İnce, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
Anamız, avradımız, yarimiz
Ve sanki hiç yaşanmamış gibi ölen
Ve soframızdaki yeri
Öküzümüzden sonra gelen
Ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız
Ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki
Ve kara sabana koşulan ve ağıllarda
Işıltısında yere saplı bıçakların
Oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan
Kadınlar,
Bizim kadınlarımız”
Şiddetin, cinayetin yaşanmadığı günlere uyanmayı dilerken, tüm kadınlarımıza selamlarımı iletiyorum.
